Зовлон

zaya: ZOWLON IIMHEN BDAG BOL BI LAW ZOWHOOS OGTHON CH AIHGUI YUM BNA
Нэг найз маань надад энэ үгийг хэлсэн юм. Хэн нэгэн суутны хэлсэн мундаг аппоризм шиг л сонсогдож байгаа биз. Эндээс би зовлон гэж юу болох тухай бодлоо... Хүн бүхэн хэр хэмжээндээ зовлонтой байдаг тухай би бас бодлоо.
Миний харж буйгаар тэр хүн зовоод байх юмгүй мэт боловч өнөө хүндээ бол бас л нэг зовлонтой л байгаа. Мөн миний энэ зовлон зүдгүүрийг ойлгохгүй жаргалтай мэтээр харж байгаа өөр нэгэн ч бас байж л байгаа. Эндээс хоёр зүйлийн гаргалгаа гарч ирж байгаа юм.
Нэгдүгээрт: Хүн бүр хэр хэмжээндээ зовж л байдаг. Тэр нь бусдад анзаарагддаг ч байж болно, үгүй ч байж болно. Хоёрдугаарт: Хүний зовлон гэдэг жижигддэггүй. Өөрөөр хэлбэл хэн нэгний зовлон нөгөөд зовоод байхааргүй өчүүхэн зүйл ч байж болох юм.
Би нэг жишээ дурьдая л даа. Манай ангид С гэдэг нэг хүүхэд байлаа. Тэр баян айлын хүүхэд бөгөөд гэр орны жижиг сажигхан асуудалд л анхаарал хандуулна. Хувцасаа яаж угаана даа гэх мэтчилэн. Гэтэл бүрэн автомат машинаар угаах тул тэр нь миний бодлоор зовоод байх зүйл огтхон ч биш байсан юм. Харин манай найзад бол үнэнэхээр ядаргаатай зүйлсийнх нь нэг байх жишээтэй.
Хэний зохиолыг санадагггүй ээ. Ямартай ч “Сувдан хэлхээ” хэмээх сайхан номонд “Ороонго өвс” гэдэг өгүүллэг байдаг. Тэнд нэгэн мундаг багш, доктрын тухай гардаг бөгөөд тэрээр бусдын харж буйгаар бол маш баян бас аз жаргалтай нэгэн байх ёстой байдаг. Гэвч байнга бусдаас мөнгө зээлж хоосон мэт загнадагт нь хүмүүс их л дургүй. Харин зохиогч нэгэн удаа тэдний хүүхдүүд нь өдий том болсон ч өвгөн эмгэн болсон аав ээжийгээ холгож амьдардаг болохыг нь түүний эмгэнтэйгээ ярих ярианаас санамсаргүй сэм сонсч мэдээд, хойш их л өрөвдөн ойлгож хүндлэх болсон тухай гардаг. Энэ бол бусдын харж буйгаар хангалуун тэнхлүүн амьдрал мэт боловч бас л зовж яваа нэгний түүх юм. Эсвэл эсэргээрээ энд бид тэр хүний хүн хэцүү амьдралыг дүрслэн ярьж суухад тэрээр үүнийгээ огтхон ч зовлон зүдгүүрт боддоггүй байж ч болох юм. Зовлон жаргалыг ямар хэмжиж болох биш дээ.
Бас нэгэн жишээ. Манай нэг найз бясалгалд явж байхдаа нэг ахтай танилцсан гэдэг. Тэрээр гаднаасаа энгийн сайхан амьдралтай нэгэн мэт харагддаг боловч ар гэр амьдрал нь бидний ойлголтоор хүнд хэцүү нэгэн байсан гэдэг. Юун гэхээр эхнэр нь хөлгүй суунга, гэртээ асаргаанд суудаг, хоол унд, бохироо хүнээр зөөлгөдөг, 2 бяцхан хүүхэдтэй... Өөрөөр хэлбэл дөрвөн амыг ганц хүн цалингаараа тэжээгээд дээрээс нь эхнэр хүүхдээ асардаг ийм нэгэн залуу. Миний харж буйгаар бол тэсвэрлэшгүй амьдрал. Гэсэн ч тэр ах тийм гэж боддоггүй гэнэ. Арай ч аз жаргал гэж боддоггүй л байх. Гэхдээ ямар ч байсан зовлон зүдгүүр гэж боддоггүй бөгөөд үүндээ шаналж гунидаггүй ажээ. Сонин байгаа биз.
Гэвч зовлонгүй хүн гэж байдаггүй гэдэг. Яагаад гэвэл шунаж хүсдэггүй, давардаагүй хүн байдаггүй юм. Ийм нэг онигоо байдаг ш дээ. “Давардаггүй хүн байдаг болов уу?” “Ёстой мэдэхгүй. Далай багш л давардаггүй байх даа” “Гүй ээ. Далай лам чинь давардаг юм. Дахиад нэг маань уншчихъя гэж давардаг юм” гэж. Хүсдэггүй, шунадггүй, давардаггүй хүн байдаггүй болохоор хүсэлдээ, шуналдаа, давралдаа зовж л байдаг.
Энэ бүхний эцэст зовлон гэдэг бол харьцангуй ойлгот юм гэдэг дүгнэлтэн хүрч байна. Энэ тухай та бас эрэгцүүлэн бодоод надад болон уншигчидад маань өөрийн бодлыг илгээгээрэй.