Хөнжилдөө унгах

Зун 7 сард бичсэн эссэ. Тавихаа мартчихсан байж...

Ойрд миний харшил хөдлөөд хамар таг битүү. Тэгээд өнөө өглөө сэрээд орондоо хэвтэж байхдаа хөнжилдөө ганц сайхан унгалаа. Фүнк гээд л явчихсан. Дулаахан ч болчих шиг.Тэртээ тэргүй хамар битүү юм чинь юу ч үнэртэхгүй. Тиймээс хэд хэд ч аваатахлаа. Дажгүй шүү. Бороо орсон сэрүүхэн өглөө дулаахан хөнжилд хэвтэх угаасаа л сайхан байдаг. Гэтэл гайны юм шиг хамрын битүү гэнэт зүгээр болчихдог юм байна. Хөнжилдөө хэвтэхийн арга алга. Уг нь амралтын өдөр аажуухан өндийе гэж бодож байсан юм. Даанч тийм аймшигтай үнэрт удаан хэвтэх ямар ч боломж байсангүй. Хэдийгээр би өөрөө унгасан ч гэсэн би чинь бас хүн шүү дээ. Ингээд л босох болсон доо.

Иймээс эрхэм уншигч танд “Хөнжилдөө битгий унгаж байгаарай” гэж зөвлөх байна. Хэдийгээр хөнжил дулаахан болдог ч гэсэн, хэдий хамар чинь битүү байсан ч гэсэн, унгах хүсэл юу юунаас илүү их байлаа ч гэсэн хөнжилдөө бүү унгаарай.

Хөнжил тань дулаахан болсон ч та тэр дулаахан хөнжилдөө хэвтэж чадахгүй, хамар чинь унгах үед битүү байсан ч унгасаны дараа битүү нь гарчихна, унгаад л сайхан болчих юм шиг санагдаж байсан ч унгасаны дараа харамсана. Тиймээс “Хөнжилдөө битгий унгаж байгаарай”.

Тайлбар: Миний энэ бяцхан эссэг унгасны тухай эссэ гэж битгий бодоорой. Би унгах гэдгээр муу үйл хийхийг төлөөлүүлсэн юм. Өөрөөр хэлбэр өөрт тань хамаагүй гээд муу үйл хийх нь эргээд танд хор уршиг учруулах болно. Үүнийг монгол ардын зүйл цэцэн үгэнд “Өөдөө шидсэн чулуу өөрийн толгой дээр” гэж хэлсэн байдаг.